سال شانزدهم | تابستان 1391 | 204 صفحه
جهت مشاهده و ورق زدن صفحات
روی تصویر زیر کلیک کنید.
در این شماره می خوانید:
1- مقاله ها
-
- پیشینه فرش های ارمنی و بازتاب نماد و انگاره در اصالت نقش های آن | آرمینه آ.کاراپتیان
- آذربایجان در اطلس و متون رسمی عثمانی | دکتر کارن خانلری
- جک گورکیان،معروف به “دکتر مرگ” | رافی آراکلیانس
- نژادکشی ارمنیان در نوشته های پژوهشگران و نویسندگان ایرانی | گریکور آراکلیان
- پژوهش های باستان شناسی و باستان ژئوفیزیکی در قره کلیسا | بهروز خان محمدی
- سرسکه های یافته شده از دوره صفوی در ارمنستان | آرمینه ظهرابیان / شاهن هوسپیان
- بررسی تاثیرات مارکار قرابگیان در هنر معاصر ایران | مهدی علی اکبرزاده
2- نگاهی به تاریخ
- سرزمین و تاریخ پارس به روایت موسس خورناتسی | آرپی مانوکیان
- آوارایر،طعم شکست در بوی پیروزی | مهدی یاراحمدی
3- تاریخ معماری
- معبد گارنی | شاهن هوسپیان
سرمقاله
در آستانۀ جشن پاییزی فرهنگ ارمنی زبانان هستیم که سال روز ابداع حروف نوشتاری زبان ارمنی در 1700 سال پیش، پاییز هر سالش را طلایی تر از پیش می کند اما امسال وجدانی سیاه، درخششش طلایی این پاییز را در زیر سایه ای تیره پوشاند. این بی وجدانی در واپسین روزهای تابستان امسال، در 25 شهریور، رخ نمود.
دولت مجارستان رامیل صفراف جنایتکار را از بند آزاد کرد و او را به باکو فرستاد تا دولت آذربایجان با شوری زائد الوصف در پای هواپیما به استقبال او رود و از “قهرمان ملی” خود تجلیل به عمل آورد.
صفراف، سروان ارتش جمهوری آذربایجان، که درپایان 2003م به همراه دیگر نظامیان کشورهای عضو پیمان ناتو[1] برای شرکت در کلاس های دورۀ سه ماهۀ زبان انگلیسی ـ در قالب برنامۀ مشارکت برای صلح ـ[2] به بوداپست، پایتخت مجارستان، اعزام شده بود در همان روزهای نخست شروع دوره، تبری تهیه کرد و در ساعت پنج بامداد 19 فوریۀ 2004م، در محل خوابگاه نظامی شرکت کنندگان، هم کلاسی خود، مهندس گورگن مارکاریان 25 ساله، افسر ارتش ارمنستان را با شانزده ضربۀ تبر در خواب تکه تکه کرد.
دادگاه نظامی مجارستان، درتاریخ 13 آوریل 2006م، با شنیدن اعتراف به قتل رامیل صفراف 26 ساله، ابراز افتخار او به قتل یک ارمنی و ابراز تأسفش برای از دست دادن امکان قتل سروان هایک موکوچیان، دیگر هم کلاسی ارمنی خود، او را مجرم شناخت و به تحمل حبس ابد با امکان درخواست بخشودگی، فقط پس از تحمل سی سال زندان در پایتخت مجارستان، محکوم کرد و وی را راهی زندان ساخت.
صفراف در جریان بازپرسی اعلام کرده بود که تا ارمنیان هستند ملت من روی آسایش نخواهند دید. من متأسف هستم که تا به حال فرصت کشتن یک ارمنی را نداشته ام. من از دوازده سالگی سرباز بوده ام و باید سربازان ارمنی را بکشم.
ویکتور اوربان،[3] نخست وزیر جدید دولت جمهوری مجارستان، برای قدرت نمایی در برخورد با مخالفان سیاسی روز، با امید خرید بدهی مجارستان به وسیلۀ جمهوری آذربایجان و یا به هر دلیلی دیگر، با زیر پا گذاشتن وجدان سیاسی خود در 31 اوت 2012م صفراف جنایتکار را تنها پس از طی هشت سال زندان به باکو تحویل داد.
دولت جمهوری آذربایجان در تکمیل این بی وجدانی، نه فقط بر خلاف عرف بین الملل و معاهدۀ استراسبورگ[4] رامیل صفراف را برای تحمل بقیۀ سال های محکومیت در وطن به زندان نفرستاد بلکه با گردن آویز گل به استقبال او شتافت، وی را در فاصلۀ چند ساعت پس از ورود با ابلاغ رئیس جمهور مورد عفو کامل قرار داد، واحدی مسکونی به وی اهدا کرد، درجۀ ارتشی او را به سرگردی ارتقاء داد و حتی حقوق عقب ماندۀ هشت سال زندان را نیز یکجا به وی پرداخت کرد.
گانیرا پاشایوا، نمایندۀ مجلس آذربایجان، اعلام کرد که آزادی، بخشودگی و ارتقای درجۀ صفراف الگویی استثنایی است نه فقط برای مردم کشورآذربایجان بلکه برای ترک تبارهای خارج از مرزهای آن. پاشایوا قهرمانی صفراف را به او و خانواده اش تبریک گفت و وی را نمونه ای دانست برای جوانان در خدمت به آرمان کشور.
دنیا فریاد بر آورد
پس از این رخداد اسفبار، جامعۀ بین الملل مجارستان را برای زیر پا گذاشتن حکومت قانون، مورد نکوهش قرار داد، سیاست مداران، رهبران دینی و مردم دل چرکین مجار در تجمعات ده ها هزار نفری از ملت ارمنی پوزش طلبیدند، گروهی از فرهیختگان مجار برای عذر خواهی به ارمنستان رفتند، ارمنستان روابط سیاسی خود را با مجارستان قطع کرد، اروپا بی وجدانی دولت جمهوری آذربایجان را مانع دیگری در برقراری صلح در قراباغ شمرد و….
و پدر و مادر گورگن مارکاریان بار دیگر بر روی سنگ قبر[5] فرزندشان گل نهادند.
هرازگاهی بر قراری عدالت خون می طلبد
قتل جوان ناکام، سروان مارکاریان و دهن کجی سیاسی جمهوری آذربایجان گویا دنیا را از خواب غفلت بیدار کرد. دو ماه بعد، در 25 اکتبر 2012م، شورای قانون گذاری مجلس ایالت وِیلز جنوبی جدید، بزرگ ترین منطقه خود مختار استرالیا،[6] برای نخستین بار و متفق الرأی حاکمیت و استقلال جمهوری آرتساخ (قرا باغ) را به رسمیت شناخت و خواستاراقدام مشابه از سوی دولت مشترک المنافع استرالیا شد.
اشک، سوگ، خنده، شادی و ماجرای سرگرد رامیل صاحب اوقلو صفراف، سروان گورگن مارکایان چندی بعد فقط صفحه هایی از تاریخ را به خود اختصاص خواهند داد اما گنجینۀ فرهنگ های اصیل، در گذر پاییز ها از امروز به فردا و از این نسل به نسل بعد، پایدارتر و شاخصتر خواهد شد و هویت ملت ها باقی خواهد ماند، فرهنگ ارمنی برای ارمنیان و فرهنگ مردم جمهوری آذربایجان برای خود مردم جمهوری آذربایجان.
پی نوشت ها:
North Atlantic Treaty Organization 1ـ
ارمنستان و آذربایجان هر دو از کشورهای عضو ناتو هستند.
Partnership for Peace (PfP) 2ـ
برنامه ای که از 1994م شروع شده و هر ساله در یکی از کشورهای عضو برگزار می شود.
Victor Orban 3ـ
دولت پیشین مجارستان همواره از استرداد صفراف به آذربایجان سر باز زده بود.
Strasbourg Convention 4ـ
5ـ مقبرۀ مارکاریان در گورستان نظامی ارمنستان، « یرابلور» واقع شده.
The Legislative Council of the New South Wales Parliament- Australia 6ـ
