|
ملت ارمنی هر آنجا که سکنا گزیده همواره در افق ذهن خود هدفی خاص را دنبال کرده: مدرسه سازی و تربیت معنوی، هدفی که خانوادۀ مجنونیانس نیز در ارومیه آن را دنبال کردند و به یاد فرزند دلبندشان، ساکو ، مدرسه ای بنا نهادند، فرزندی که خیلی زود چشم از جهان فروبست و امکان تحصیل و تربیت را در مدرسه، خانۀ دوم هر انسانی، نیافت. در 5 آبان 1388/ 27 اکتبر 2009، به همت این خانوادۀ خیر و مدرسه ساز ارمنی مدرسه ای برای هم وطنان غیر ارمنی در ارومیه افتتاح و مراسم افتتاحیه با همکاری ادارۀ کل آموزش و پرورش برگزار شد. به خواست خانوادۀ مجنونیانس مدرسه را نمایندۀ ارمنیان تهران و شمال، مهندس گئورک وارطان و نمایندۀ ارومیه در مجلس شورای اسلامی، جناب آقای قاضی پور، افتتاح کردند و سپس لوح تقدیری تقدیم آقای مجنونیانس شد. این مراسم با حضور نمایندۀ ارمنیان جنوب و اصفهان در مجلس شورای اسلامی، روبرت بگلریان؛ نمایندۀ آموزش و پرورش منطقه؛ اعضای انجمن خیریۀ مدرسه ساز؛ اعضای فرمانداری؛ نیروی انتظامی؛ اعضای انجمن آشوریان؛ نمایندگان مجلس؛ اعضای شورای خلیفه گری ارمنیان تهران؛ نمایندۀ اسبق ارمنیان تهران و شمال در مجلس شورای اسلامی، جناب آقای وارطان وارطانیان؛ نمایندگان خلیفه گری؛ اعضای باشگاه فرهنگی ـ ورزشی آرارات و تنی چند از سرشناسان جامعۀ ارمنی برگزار شد. مدرسۀ نوساز ساکو مجنونیانس دارای سه طبقه، دوازده کلاس درس و تجهیزات کامل است و مدیریت آن به ادارۀ کل آموزش و پرورش منطقه سپرده شده است. در مراسم افتتاحیه آقای ادیک مجنونیانس و همچنین مهندس گئورک وارطان، نمایندۀ ارمنیان تهران و شمال در مجلس شورای اسلامی، سخنانی مبسوط ایراد فرمودند که متن سخنان مهندس گئورک وارطان را در ادامه تقدیم کرده ایم. کارینه داوتیان |
|
متن سخنرانی مهندس گورک وارطان در مراسم افتتاحیۀ مدرسۀ ساکو مجنونیانس به نام یگانه آموزگار مطلق، (( به منظور دانستـن حکمت و عدل و برای فهمیدن کلمات فطانت، به منظور اکتساب ادب معرفت آمیز و عدالت و انصاف و استقامت))  گئورک وارطان اینها اولین کلماتی بودند که بیش از 1600 سال پیش به منزلۀ اولین جمله به حروف ارمنی نگاشته شدند. دانستن، حکمت، فهمیدن، معرفت و استقامت … کلماتی که حکایت از ارزش والای تعلیم و تربیت در بین ارمنیان دارند. بیهوده نیست که پیروان ادیان ابراهیمی بر این باورند که تعلیم و تربیت شغلی الهی و معلمی برازندۀ انبیاست. به همین دلیل عرصۀ آموزش در جوامع دین محور مورد توجه خاص مردم و مسؤلان قرار دارد و همگان در جهت رشد نوباوگان خود در محیطی آرام و مناسب اهتمام می ورزند چرا که دانش آموزان امروز همان دولتمردان فردا خواهند بود و فرهنگ سازی با هدف ایجاد کشوری توانمند و پیشرفته در این جوامع از میزهای مدارس شروع می شود. امروز در کنار هم جمع آمده ایم تا به نیت شکرگزاری از خالق شکرگزار مخلوق باشیم. مگر نه این است که خداوند متعال قدردانی از صفات پسندیده و نعمات را بر ما واجب فرموده. بنابراین، بر ماست که قدردان مهربانی، صفا، صمیمیت و نوع دوستی مردم غیور استان آذربایجان و ایرانیان ساکن این منطقۀ مرزی از کشور پهناور ایران باشیم، مردمی که مهمان نوازی و خصایص نیک آنان زبانزد خاص و عام است، مردمی که در کشاکش پر افت و خیز روزگار خم به ابرو نیاورده اند و همواره حافظ اقتدار و عظمت ایران زمین بوده و هستند، مردمی که از اقوام و ادیان مختلف، اعم از ترک و کرد و فارس و ارمنی و آشوری، در کمال آرامش و دوستی، همواره در کنار یکدیگر زندگی مسالمت آمیز و پرثمری دارند، مردمی که در همارۀ تاریخ و به ویژه، در تاریخ معاصر کشورمان، تجربیات تلخ و شیرین بسیاری را در کوله بار زندگانی خود اندوخته اند. آنان برای پیروزی انقلاب خود، در کنار یکدیگر، به مبارزه مشغول شدند و سرود پیروزی را با هم سر دادند. مادران این خطه از ایران زمین فرزندان خود را با هم به جنگ با دشمن و دفاع از میهن فرستادند و همچون خواهرانی دلسوز در بهت شهادت جگرگوشگان خود یکدیگر را تسلی بخشیدند. اینان پس از جنگ نیز در کنار هم به آبادانی کشور پرداختند و امروز نیز به یمن الطاف بیکران پروردگار و ایثار و از جان گذشتگی عزیزان خود شاهد رشد و شکوفایی کشور عزیزمان هستند. ارمنیان نیز مفتخرند که در این سفر رفیق نیمه راه نبوده و همواره از همراهان غیرتمند این قافلۀ بزرگ بوده اند. وجود بیش از سیصد شهید، جانباز و آزادۀ ارمنی دلیلی بر این مدعاست که ما خود را ایرانیانی هم تراز با دیگر برادران و خواهران ایرانی مان می دانیم و برای جان فشانی در راه اهداف والای کشورمان آماده ایم. وجود خیل عظیم صنعت گران و متخصصان مجرب ارمنی دلیلی بر این مدعاست که ما نیز برای پیش رفت و توسعۀ صنعتی ایران عزیزمان از هیچ کاری فروگذار نمی کنیم. وجود اساتید دانشگاهی و معلمان دلسوز ارمنی، در کنار دیگر برادران و خواهران ایرانی، خود دلیلی بر این مدعاست که ارمنیان همواره در راه ائتلای اهداف فرهنگی و آموزشی کشور داوطلب بوده اند. اما حکایت امروز حکایت دیگری است. شاید بسیاری از اهالی ارومیه خانوادۀ مجنونیانس را می شناسند. تواضع و نوع دوستی این خانوادۀ محترم شهرۀ همگان و سفرۀ مهمان نواز آنان پذیرای بسیاری از دردمندان و نیازمندان بوده است. در اوان جنگ تحمیلی، خانوادۀ مجنونیانس کوچک ترین فرزند خود را تقدیم حفظ تمامیت ارضی و استقلال ایران ساختند و آن کودک معصوم، مظلومانه، دین خود را به میهن ادا کرد. شاید اگر این خانوادۀ داغدار از منش والایی برخوردار نبود، در سوگ فرزند غرق و از صحنۀ روزگار محو می شد اما طبع والای ایشان دشمن را ناکام گذاشت و امروز همگان شاهدند که آقای مجنونیانس نه تنها خود در عرصۀ سازندگی از افراد بنام و تأثیرگذار کشورمان هستند بلکه فرزندان ایشان نیز هر یک به نوبۀ خود از جوانان نیک سیرت و مثال زدنی جامعۀ ما محسوب می شوند. دشمن زبون به امید نابودی آیندۀ این سرزمین فرزندان، برادران و خواهران ما را به شهادت رساند و پدران و مادرانمان را داغدار ساخت اما این دشمن ظالم نتوانست عمق و وسعت عشق ما را به وطن درک کند و به همین دلیل شکست خورد و نادم در برابر عظمت این عشق نابود شد. شاید جسم فناپذیر شهید مظلوم، ساکو مجنونیانس، امروز در کنار ما نباشد. شاید خانوادۀ بزرگوار مجنونیانس امروز نتواند شاهد موفقیت های آن شهید والا مقام باشد اما مطمئناً روح بلند آن شهید بلندمرتبه از ابدیت شاهد این واقعیت خواهد بود که پدر و خانوادۀ عزیزش به یاد وی خانه ای را که در واقع سهم الارث اوست برای تربیت هزاران برادر و خواهر ایرانی وی به یادگار گذاشته اند، خانه ای که با تربیت فرزندان متعهد و متخصص آیندۀ ایران را رقم خواهد زد و کار ناتمام وی را به دست ایشان به انجام خواهد رساند. بنده در مقام نمایندۀ ارمنیان در مجلس شورای اسلامی مفتخرم که در این جمع صمیمی حضور داشته و یک بار دیگر شاهد یکدلی و همبستگی اقوام مختلف ایران عزیزمان باشم. به منزلۀ خادم کوچک ملت بزرگ ایران دست همۀ نیکوکاران و خیران را می بوسم و از درگاه قادر مطلق توفیق روزافزون آنان و علی الخصوص، آقای مجنونیانس و خانوادۀ محترم ایشان را درخواست می کنم و قدردان این مرد بزرگوار هستم، مرد بزرگواری که خانواده های مستمند ارمنی و مسلمان بسیاری را برادرانه مساعدت فرموده و به منزلۀ یکی از نیکوکاران خیر، در عرصۀ مدرسه سازی، نیز دین خود را به میهن و هم میهنان خود ادا کرده است. باشد تا دعای خیر اهالی خون گرم این منطقه مرهمی بر درد پدرانه و مادرانۀ آقا و خانم مجنونیانس باشد و روح بلند ساکو مجنونیانس را با معصومان محشور گرداند.
|
فصلنامه فرهنگی پیمان شماره 50
|
