نویسنده: گئورک وارطان
فصلنامه فرهنگی پیمان شماره 54
 دکتر لئون داویدیان دکتر لئون داویدیان انسان والایی بود که بر خلاف بسیاری خود به آنچه دیگران را پند می داد عمل می کرد. هیچ کس از نصیحت های دلسوزانۀ او دلگیر نمی شد زیرا همواره خود او اولین کسی بود که بدان ها عمل می کرد و مصداق بارز استادی بود که گنجینۀ گران بهای تجربه های شخصی اش را بی تکلف در اختیار شاگردانش قرار می داد. لئون داویدیـان در 4 فروردین 1323خ، در شهر علم پرور همدان، چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطـه را در مدرسۀ کوشش، متعلـق به ارمنیـان، به پایـان رساند. طی سال هـای 1341 ـ1350خ در دانشگاه ملی (دانشگاه شهید بهشتی) به تحصیل علم پزشکی پرداخت و در 1351خ از پایان نامۀ دکتری خود دفاع کرد. دکتـر داویدیان در سال های1351 ـ 1352خ پزشک کشیـک اورژانس بیمارستان آسیا بود و هم زمان در مدرسۀ ناییری ارمنیان نیز تدریس می کرد. در دی ماه 1353ش، برای ادامۀ تحصیل عازم انگلستان شد و در دانشکدۀ روان پزشکی دانشگاه لندن ثبت نام کرد. دکتر داویدیان در 1357خ از دانشگاه پزشکی لندن فارغ التحصیل شد و با موفقیت در امتحانات، به دریافت درجۀ تخصصی از کالج سلطنتی[2] انگلستان نائل آمد و گواهی نامۀ عضویت در بخش روان پزشکی این کالج را دریافت کرد. شاید اگر پس از پایان دورۀ تخصص و طی مدارج بالای علمی به عهدی که با خود برای خدمت به جامعۀ بزرگ ایران بسته بود پایبند نمی ماند، سرنوشت به گونۀ دیگری برایش رقم می خورد. او می توانست به همراه خانواده اش در لندن بماند و کشتی زندگی اش را در افق سرزمین های به ظاهر آرام غرب به پیش براند اما او نسبت به ملت بزرگ ایران و زادگاهش احساس تعهد می کرد و خواستار آن بود تا توان علمی و مدیریتی خود را در زادگاهش به کار گیرد. این چنین بود که در روزهای پر تلاطم مهر 1357خ، به همراه خانواده اش، به میهن بازگشت و از 1360خ در دانشکدۀ روان پزشکی دانشگاه شهید بهشتی مشغول به تدریس شد و مدیریت بخش روانپزشکی بیمارستان طالقانی را نیز برعهدۀ گرفت. دکتر داویدیان، در 1365خ، از سوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به عضویت هیئت ممیزی علمی روان پزشکی کشور تعیین شد، هیئتی یازده نفره، متشکل از پزشکان مجرب کشور، که عهده دار ارزیابی سطح علمی و میزان تخصص فارغ التحصیلان این رشته بودند و ممیز دانشکده های روان پزشکی دانشگاه ها نیز محسوب می شدند. دکتر داویدیان به منزلۀ پزشکی حاذق در عرصه های بین المللی نیز متخصصی متعهد و نماینده ای لایق برای کشور عزیزمان بود. وی بارها با حضور مؤثر خود در نشست های علمی بین المللی از جمله یونان (1988م/1367خ)، اسپانیا (1996م/1375خ) و آلمان (1998م/1377خ) تبحر پزشکان ایرانی را به منصۀ ظهور گذاشت و تحسین همگان را بر انگیخت. لئون داویدیان در طول عمر پربار خود همواره یکی از اعضای فعال جامعۀ ایرانیان ارمنی به شمار می آمد. او از اوان نوجوانی فعالیت های فرهنگی، اجتماعی و ورزشی خود را در باشگاه فرهنگی ـ ورزشی آرارات آغاز و در سال های بعد به منزلۀ عضو شورای خلیفه گری ارمنیان تهران و چهارسال نیز در سمت رئیس شورای مزبور به جامعۀ ارمنیان خدمت کرد. ریاست هیئت مدیرۀ انجمن پزشکان ارمنی و عضویت در هیئت مدیرۀ انجمن فارغ التحصیلان ارمنی نمونه های دیگری از حضور متعهدانۀ وی در عرصۀ خدمات اجتماعی است. دکتر داویدیان در جوامع ارمنیان جهان نیز چهره ای شناخته شده و مورد وثوق بود و به همین دلیل در جلسۀ مجمع نمایندگان جوامع ارمنی عضو حوزۀ سیلیسیه (لبنان)، به عضویت شورای مرکزی این حوزه انتخاب شد. با این وصف، جامعۀ ارمنیان با در نظر گرفتن سوابق دکتر داویدیان، در 1379خ، ایشان را به نمایندگی ارمنیان شمال کشور در ششمین دورۀ مجلس شورای اسلامی انتخاب کردند و دکتر داویدیان به مدت چهار سال در قوۀ مقننۀ میهن عزیزمان با اتکای به تجربیات 35 سالۀ خود به خدمتگزاری ملت شریف ایران برگزیده شد. مطمئناً، جامعۀ اقلیت های دینی کشور دستاوردهای حقوقی و اجتماعی خود را از دوران خدمتگزاری دکتر، در مقام نمایندۀ مجلس شورای اسلامی، هرگز از یاد نخواهد برد. با پیگیری ها و اطلاع رسانی دقیق ایشان و همکارانشان در سطوح ارشد مدیریت کشور بود که پس از وقفه ای بیست ساله و به منزلۀ التیامی هر چند موقت اما اساسی دویست تن از هم وطنان اقلیت دینی فرصت شرکت در آزمون استخدامی وزارت آموزش و پرورش را یافتند. همین ابتکار عمل و پشتکار بود که زمینه ساز ثبت دائمی، ردیفی مشخص برای کمک به امور جاری اقلیت های دینی در بودجه های سالیانۀ دولت شد. مورد دیگری که مطمئناً همت والای مجلس و بلند نظری مسئولان ارشد جمهوری اسلامی ایران را به نمایش جهانیان می گذارد برابری دیۀ افراد مسلمان و غیر مسلمان در برابر قانون بود که در دوران مجلس ششم به حکم حکومتی رهبر معظم انقلاب در قانون مجازات اسلامی ثبت شد و گامی بلند در جهت اثبات همزیستی مسالمت آمیز و درک و احترام متقابل موجود بین پیروان ادیان مختلف ابراهیمی در میهن عزیزمان را جامۀ عمل پوشانید. از جمله دیگر خدمات ارزندۀ آقای داویدیان، در دورۀ نمایندگی، می توان به بیانیۀ اعلام همدردی بیش از سی تن از نمایندگان مجلس شورای اسلامی با خانوادۀ بزرگ ارمنیان در خصوص قتل عام 5/1 میلیون ارمنی بی گناه به دست دولت ترک های عثمانی در 1915م اشاره داشت. بی شک، موضوع قتل عام ارمنیان و تلاش ارمنیان جهان در شناساندن این واقعیت تلخ و بی رحمانه به ملل دنیا به سرفصلی فراموش ناشدنی در شرح وظایف نمایندگان ارمنیان در ادوار مختلف مجلس شورای اسلامی مبدل شده و خوشبختانه دکتر لئون داویدیان با بیان منطقی و کلام شیوای خود موفق به جلب حمایت و اعلام انزجار همکاران از این عمل سخیف شد و این سند تاریخی در پایان راه پیمایی اعتراضی ای که در 1380خ، به مناسبت هشتاد و ششمین سالگرد این قتل عام ترتیب داده شده بود، به وسیلۀ شخص داویدیان قرائت شد، بیانیه ای که دل های ناآرام و زخم خوردۀ ایرانیان ارمنی را نوازش کرد. در توصیف خدمات ارزشمند و در عین حال بی منت این فرزند متخصص ارمنیان به جامعۀ ارمنی، ایرانی و جهانی فصل های بی شماری را می توان به رشتۀ تحریر در آورد اما دریغ که این سطور در زمانی بر چهرۀ کاغذ نقش می بندند که لئون خود به سفر ابدی اش شتافته و ما در استفادۀ از تجربیاتش ناتوانیم. لئون داویدیان بیان فصیحی داشت و با شجاعت و بی پروا از عدالت دفاع می کرد. برخلاف بسیاری از افراد رشادت معذرت خواهی را داشت و این حسن وی در مقایسه با دیگران بود، خصوصیتی که او را همواره هوشیار نگه می داشت و بر اهتمامش در یادگیری روش های جدید مدیریتی و خدمت به طبقات مستحق صد چندان می افزود. او هرگز عدالت را به مسلخ مصلحت نبرد و بر این باور بود که وجدان بیدار انسان توانمندترین داوری است که مسئولان را در خدمت صادقانه با تمام توان همراهی می کند و ایشان را از هوای نفس و کج اخلاقی به دور می دارد. به هر تقدیر، نمایندۀ ارمنیان شمال کشور در ششمین دورۀ مجلس شورای اسلامی امروز دیگر در بین ما نیست که اگر بود افکار مدبرانه اش راهگشای بسیاری از مشکلاتمان می شد. و چه ساده از بین ما رفت، به همان سادگی که در تأسف از استفادۀ بهینه از توانش ماتم زده ایم. جالب اینجاست که در پی بازی پر معنا و اسرار آمیز سرنوشت نه در خلوت تنهایی و بستر بیماری که با جمع دوستان و در نهایت سرزندگی با ما وداع کرد… و شاید این تلخ خندی دیگر از تدابیر سر به مهر زندگی باشد که دکتر لئون داویدیان و هم سفران بی گناه وی حتی پس از مرگشان نیز خدمتی ارزنده به خانوادۀ بزرگ و داغ دار ایران زمین کردند و آن بیرون راندن هواپیماهای فرسوده و نا امن روسی از ناوگان هوایی کشور بود. نوش دارویی که هر چند برای آن سفرکردگان التیام آور نبود اما مسافران پس از ایشان را با امنیتی قابل اطمینان به مقصد راهی کرد. شاید سال ها طول کشد تا مردم به نمایندۀ خوبی چون دکتر لئون داویدیان برسند، اما رجای واثق دارم که بیماران آزرده خاطر و مستمندان مستضعفی که نمایندۀ خوبشان با صداقتی رشک برانگیز، صمیمانه و بی آلایش برای دیدار به خانه هایشان می رفت و جویای احوالشان می شد، تا دنیا پا بر جاست و انسانیت و معرفت هنوز رنگی بر رخسار دارد وی را فراموش نخواهند کرد.
پی نوشت ها:
|
فصلنامه فرهنگی پیمان شماره 54
|
