ـ هوسیک آرا:

جهان، آن‌چنان که تو تعریف کرده بودی،

زیبا نیست، خدا…

ـ تادئوس تونویان:

رحم نکن!

پیروز شو

و رحم کن!

ـ نونا بغوسیان:

حکایت در این سوی مرز آغاز نمی‌شود

و حکایت در آن سوی مرز به پایان نمی‌رسد…

ـ گاگیک سارویان:

درّه عمیقی بود، تاریک…

خواستم پایین بروم،

چیزی دکلمه کنم،

مثلا متزارنتس(1)…

خواستم درّه پُر شود از نور،

تا یکی شود

با گستره افق…

 ـ فرونزیک گیراگوسیان:

زندگی یک مجازات آسمانی‌ست،

یک شمع سوزان در تاریکی.

عشق می‌گوید

به پشتِ سر نگاه نکن،

خاطره می‌گوید

به روبه‌رو نگاه نکن…

ـ گورگن بارنتس:

قرص ماه را دوست دارم.

فلاخن را برمی‌دارم وُ

به ماه سنگ می‌اندازم.

باور کنید

گاهی درست به هدف می‌خورد.

ـ سمبات بونیاتیان:

زمان

گَردی‌ست بر ناقوس‌هایی که خاموش نواخته می‌شوند.

لحظه‌ای ایستادم، تا بشنوم

دارکوب چگونه سوراخ می‌کند

قلب جنگل را.

ـ شانت مگردیچیان:

مردم

دوُر پیاله‌های شراب جمع می‌شوند.

هیزم افروخته نیاکان‌مان را

به یاد آوردم.

ـ گئورگ تومانیان:

عجیب است

تقریبأ زیر همه شعرهای من

می‌شود به راحتی نوشت

آخ!

ـ نائیرا هامبارتسومیان:

وقتی به استقبالت نمی‌آیند،

معنی‌اش آن نیست که نیامده‌ای.

پی‌نوشت:

1. Missak Metzarents  (1886ـ 1908م)، از شاعران نامی کشور ارمنستان در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم که در عمر کوتاه خود آثار منظوم رنگین کمان و اشعار جدید را خلق و نام خود را در ادبیات ارمنی جاودانه کرد.