سال هفتم | زمستان 1382 | 136 صفحه
جهت مشاهده و ورق زدن صفحات
روی تصویر زیر کلیک کنید.
در این شماره می خوانید:
1- نامداران فرهنگ و هنر ارمنی
- گریگور نارکاتسی مقدس | اسقف سبو سرکیسیان/ ترجمه: هرمیک آقاکیان
- فغان نامه گرگوار و ادبیات عرفانی اسلامی – ایرانی | آزاد ماتیان
- یادداشتی بر فغان نامه گرگوار | عبدالحسین فرزاد
2- هنر
- نقوش تزئینی ارمنی | ژینا ماروتخانیان
3- مقاله ها
- پیوندهای تاریخی و فرهنگی ما بین ارمنستان و ایران | شهاب ستوده نژاد
- دو سال با ارامنه | رحیم چاوش اکبری
- بررسی کلی زبان ارمنی و گویشهای آن | مائیس خلقت زاده
- زازاها قومی ناشناخته | گارنیک آساطوریان/ ترجمه: ماریا آیوازیان
- جلوه های عرفان در گوته و حافظ از دید تطبیقی | منصوره شریف زاده
سرمقاله
همه ساله فصل بهار برای ارمنیان پس از عید و جشن زودگذر طبیعت یادآور خزان حزن انگیز و غروب نا به هنگام عمر انسان هایی است که بی هیچ گناهی و تنها به خاطر تعلق خالصانه به نژاد و زادبوم و فرهنگ خود در ورطه هلاکت فرو افتادند.
در آن سال هم بهار آغازگر شکوفایی و سرسبزی و رنگ آمیزی طبیعت با غنچه های نوشکفته بود، لیک با مزاحی تلخ پایان بخش زندگی نونهالانی که پای در نخستین بهارخود می گذاشتند. چنین بهاری را روزگار هرگز به خود ندیده بود و ای کاش که هرگز مباد چنین بهاری و نه هیچ فصل دیگری بر عرصه گیتی.
مشکل است پذیرفتن که تقدیر بیش از 1.5 میلیون انسان صلح جو، پرتلاش و سازنده بدینسان رقم زده شد که به دست انسان هایی دیگر در مقطعی کوچک از زمان و در گروه های بزرگ رهسپار کام نیستی شوند.
چنین تقدیر هولناکی که به منطق مجعول دنیای ما لاجرم می توانست تمامی خصوصیات انسانی را دگرگون و به جای صلح جویی و تلاش بذر کین و انتقام بکارد.
لیکن حال که قریب به 9 دهه از سالهای سیاه نژادکشی ارامنه می گذرد تاریخ گواهی می دهد که خصوصیات پیشین رنگ نباخته و به جرات می توان این حداقل را اذعان کرد که جهانیان در چهارگوشه جهان زندگی رضایت آمیزی با جوامع ارمنی داشته اند.
فرزندان نسلی که در ابعاد وسیع نابود شد و بنا بود که بازمانده ای نداشته باشد هنور هم تنها در پی برقراری ارزش های انسانی هستند. با وقوف به اینکه انسان عصر حاضر بیش از هر زمان دیگر محتاج دنیایی عاری از خصومت و مملو از تفاهم، صلح و نیکی است، اهمیت پاپمردی بر این اصل افزایش می یابد.
همزیستی عجین و پیوند دیرین ارامنه با ایرانیان، اهالی سرزمینی که عده کثیری از جان به دربردگان نخستین و بزرگ ترین مهلکه قرن بیستم را با آغوش باز پذیرا شدند نیاز به بازگویی ندارد. ایرانیان ارمنی هم هرگز از آنچه در وسعشان بوده در ادای دین و نثار به موطن و هم میهنان خود دریغ نورزیده اند.
در این باز تولد طبیعت به سنت هر ساله مایل بودیم که از نوروز باستانی، عید تمام ایرانیان با شادی و تبریک یاد کنیم اما تالم واقعه اسف بار زلزله بم به قدری جان کاه و عظیم بود که اندوه همگان را در داخل و حتی خارج از مرزهای ایران در هم آمیخت و با تمام بزرگی این مصیبت، نزدیکی قلب ها قدری تسلی بخش عزاداران گشت.
… عزیزان تسلیت ما را به عنوان مردمانی که طعم تلخ مصیبت را چشیده و شکوه کوچک ترین لفظ همدردی را نیک می دانند، بپذیرید.
